در تک تک عکس هاي خانوادگي که آوازه نشانش داده بود، هميشه رد پايي از اين مرد بود. گاهي وسط عکس روز عيد ديده بودش با کراواتي کودکانه و خنده اي گشاد و گاهي تکيه داده به ديوار پر از پيچک عمارت قديمي سپهوند. باور واقعيتي که اتفاق افتاده و او از آن بي خبر بود، رنجش مي داد. واقعيت همان گل سرخي بود که اين غريبه کنار سفره ي عقدشان جا گذاشته بود. واقعيت دلي بود که از آوازه رفته و اميد ناچيز آن دختر بود براي رسيدن به جواني که با خودخواهي او را تا مرز لگد زدن به آينده و فردا پيش برده بود.