در همين حال بايد تاکيد کرد که اگرچه چشم‌اندازي‌هاي تاريخي کلي تغيير کرده‌اند، گرايش‌هاي اجتماعي-سياسي که شالوده‌ي بسياري از قواعد لوکاچ را به وجود مي‌آورد، امروز نيز بسيار مطرح هستند و فقط بنا به تعبير ديالکتيکي پيوستگي در ناپيوستگي تغيير مي‌يابند. بدين ترتيب گفتمان لوکاچ که به بي‌واسطه‌هاي غير ديالکتيکي گرايش‌هاي ايدئولوژيک گوناگون مربوط مي‌شود، اعتبار روش‌شناسانه‌ي عمومي‌اش را، و حتا در مواقعي نيز موضوعيت مبرم آن را، در حوزه‌ي ايدئولوژيک مربوط حفظ مي‌کند. همچنين نبايد فراموش کرد که تنگنايي که لوکاچ در کوشش خود براي تعريف موضوعش در خصوص اصل بديهي وحدت فلسفه و سياست، نظريه و عمل مارکس با آن مواجه بود، صرفا تنگناهاي فردي نبودند بلکه محصول عصري دشوار بودند که به نظر مي‌رسيد در آن عصر چشم‌اندازهاي مسئله‌دار معين به مدتي طولاني بر جهت‌گيري تاريخي جنبش سوسياليستي حاکم بودند. ممکن است درباره‌ي اعتبار عملي برخي از نتيجه‌گيري‌هاي لوکاچ آراي متفاوتي وجود داشته باشد، اما کسي نبايد عظمت فراگير کار او را ناديده گيرد.