نمايشنامه هملت اگر بهترين اثر شکسپير نباشد، دست کم معروف‌ترين اثر اوست که از زمان نگارش تا به حال شهرت و تأثير خود را حفظ کرده است. اين شهرت نه به خاطر موضوع نمايش بلکه بيشتر به خاطر شخصيت خود هملت است. تجربه معماگونه او از زندگي چنان جهان‌شمول و آشناست که هر کسي که نمايشنامه را بخواند با دغدغه‌ها و دل‌مشغولي‌هاي او همزادپنداري مي‌کند. در تعريفي به ظاهر بديهي، هملت انديشمند و انسان است ولي منتقدان او را به تعلل و ترديد و انفعال متهم کرده‌اند، اما کدام انسان خردمندي است که در زندگي اين‌گونه نباشد؟ گفته مي‌شود هملت نمي‌تواند تصميم بگيرد اما آنچه نسل اندر نسل از تماشاگر تا خواننده را به هملت جلب کرده اين است که نمي‌توان نتيجه‌اي نهايي از نمايشنامه و شخصيت هملت گرفت که اصلا درباره چيست. زيرا موقعيت‌ها و شخصيت‌هاي اين نمايشنامه را مردمان بسياري در طول تاريخ چهارصدساله آن به اشکال مختلف ديده و تفسير کرده‌اند. مانند شخصيت‌هاي واقعي در زندگي که مثل هملت و ديگر شخصيت‌هاي اين نمايشنامه مدام در حال دگرگوني‌اند ولي اغلب معمايشان ماندگار است.