سه نمايش‌نامه «اخطار»، «بي‌پروايي» و «زن زندگي» تك‌پرده‌هايي از يوجين اونيل هستند كه نياز انسان به پول و عشق را بازنمايي مي‌كنند و به اين ترتيب آثار او را از تراژدي و حزن‌انگيز بودن صرف، فراتر مي‌برند. در نمايش‌نامه «اخطار» يك اپراتور راديو كه شنوايي درستي هم ندارد، به دليل آواري از مشكلات مالي، زني سرزنشگر و خرده‌گير و كودكاني گرسنه مجبور است به سفري دريايي برود؛ اما اين سفر سرنوشتي غم‌بارتر از زندگي برايش رقم مي‌زند. در نمايش‌نامه «بي‌پروايي» زني به اجبار خانواده با معيار پول و ثروت ازدواج مي‌كند. سپس در عطش دستيابي به ذره‌اي محبت، عشق را در آغوش مرد ديگري جستجو مي‌كند. در نهايت نيز چيزي جز سرانجامي تاريك عايد آن مرد نمي‌شود. نمايش‌نامه «زن زندگي» بر گفتگوهاي 2 معدنچي آمريكايي كه هر دو عاشق زني جوان هستند، تمركز دارد. هر سه داستان، نقش مرد و زن در تحكيم و يا از هم گسستن بنيان خانواده را به عنوان بنيادي‌ترين گروه اجتماعي به بوته آزمايش مي‌گذارند.