براي هر انساني زماني فرا مي‌رسد كه با حيرت از خود بپرسد: چگونه مي‌توان زيست؟ و با اين همه مي‌زيد. زماني فرا مي‌رسد كه به درك اين نكته مي‌آغازد كه از نيروي ابداعي برخوردار است از جنس همان نيرويي كه در گياه مورد ستايش قرار مي‌دهد؛گياهي كه در پيش چشمان او مي‌خزد و مي‌خيزد تا اندكي نور و اندكي خاك به چنگ آورد و شادماني خويشتن را در زميني ناپيدا بيافريند.