پيوستگي استعماري آسياي ميانه در نيمه‌ي دوم قرن نوزدهم به امپراتوري روسيه، به معناي پايان طمع سيري‌ناپذير اين امپراتوري براي گسترش سلطه‌ي سياسي و اقتصادي‌اش بر سرزمين‌هاي ديگر نبود. سرمايه‌داري رو به گسترش تزاري، با بهره‌بري بي‌حدومرز از منابع طبيعي غني آسياي ميانه، به شمال ايران و افغانستان روي نهاد تا اين سرزمين‌ها را به سپهر نفوذ اقتصادي و سياسي خود بكشاند. بهرام‌الدين صلاح‌الدينويچ منانف، در اين پژوهش تصوير و كارنامه‌اي از تلاش آرام ولي پيوسته‌ي امپراتوري تزاري براي چنين نفوذي در جنوب مرزهاي استعماري‌اش، به‌ويژه ايران، به‌دست مي‌دهد.