تمامي ما به عنوان كساني كه در اين ميدان حضور داشته‌ايم در لحظات متفاوتي با اين توضيح كه ما در شرايط تقابل يا گذار از سنت به مدرنيته هستيم برخورد كرده‌ايم، و اگر به حافظه‌ي خود رجوع كنيم كمابيش تجربه‌اي يكسان داشته‌ايم: در مواجهه با هر مسئله‌اي به مثابه موضوع تأمل، زماني كه با توضيح آن در قالب گذار مواجه شده‌ايم طرحي در ذهن نقش بسته است: دو لحظه‌ي قبل (سنت) و بعد (مدرنيته) منجمد شده، و لحظه‌ي طولاني مابين آن‌ها. آن‌چه قرار است اين لحظه‌ي طولاني مياني را توضيح دهد در خود لحظه‌ي موجود نيست بلكه در قبل و بعد از آن است. ما اين مكانيزم را پريدن از روي لحظه‌ي حال يا تعليق زمان حال مي‌ناميم. تعليق زمان حال پيوندي دروني با ادبيات گذار دارد.