هر بار كه پس از سال‌ها التهاب و انزوا از درون سكوتم آهنگي و آوازي سر مي‌دهم، احساس مي‌كنم آوايي است كه از ازل به هر دوي ما تعلق داشته است. موات حق داشت. با گذر عمر، ارضاي انسان‌ها از دوران جواني فزوني مي‌گيرد، من هنوز و هميشه در عالم رويا نداي جواني‌ام را به مثابه آهنگي زيبا به گوش جان مي‌شنوم. آهنگي جاودانه كه امروز برايم موزون‌تر و ماندني‌تر از واقعيت جواني است. ـ از متن كتاب ـ