يكي از بزرگ‌ترين اشتباهات ما پدر مادرها، تصور مسئوليت شخصي در قبال احساسات فرزندان‌مان است. پدر و مادرها احساس مي‌كنند مجبورند حافظ خوشبختي فرزندان‌شان باشند... احساس مي‌كنند اين مسئوليت بر عهده آن‌هاست و مي‌توانند آن‌را كنترل كنند. ما - والدين - هركاري مي‌كنيم تا نگذاريم بچه‌هاي‌مان سختي يا رنج بكشند، اين يعني هيچ‌وقت اجازه نمي‌دهيم با سختي و بدبختي مواجه شوند، در نتيجه استقلال يا پشتكار پيدا نمي‌كنند و به جاي اينكه قدرت نوآوري داشته باشند، از جهان اطراف‌شان مي‌ترسند.