هر سال هزاران اعتصاب و اخراج در اروپا و امريكا به وقوع مي‌پيوندد. شديدترين و دنباله‌دارترين منازعات قاعدتا به اصطلاح «اعتصابات همدردي» هستند كه براي حمايت از رفقاي اخراجي يا حفظ حقوق اتحاديه‌ها صورت مي‌گيرند. در حالي كه بخشي از مطبوعات، مستعد توضيح اعتصابات توسط «ارعاب» هستند، كساني كه در ميان اعتصاب‌كنندگان زندگي كرده‌اند، با تحسين از حمايت و ياري متقابلي كه دائما در ميان آن‌ها اجرا مي‌شود، صحبت مي‌كنند.... با اين حال، اتحاديه‌گرايي تنها شكلي نيست كه نياز كارگر را به حمايت متقابل تجلي مي‌بخشد. علاوه بر آن اتحاديه‌هاي سياسي نيز هستند. كه فعاليتشان را بسياري از كارگران براي رفاه عمومي سودمندتر از اتحاديه‌هاي صنفي مي‌دانند، زيرا اكنون داراي اهداف محدودي هستند. البته صرف واقعيت تعلق به يك هيئت سياسي را نمي‌توان جلوه گرايش ياري متقابل فرض كرد. همگي مي‌دانيم كه سياست، ميداني است كه عناصر خودمدارانه ناب جامعه به تركيب‌هايي درهم تنيده با آمال نوع‌دوستانه وارد مي‌شوند. اما هر سياست‌مدار باتجربه‌اي مي‌داند كه تمام جنبش‌هاي سياسي بزرگ بر سر مسائل بزرگ و اغلب دوردست مي‌جنگيدند؛ تمام جنبش‌هاي بزرگ تاريخي واجد اين خصلت بوده‌اند؛ و براي نسل خودمان، سوسياليم در اين دسته قرار مي‌گيرد.