آن‌چه كروپتكين در ميان دهقانان روس، ساعت‌سازان سوئيسي و رفقاي خودش در جنبش انقلابي تجربه كرد، اجتماعي اخلاقي بود كه اعضاي آن، به طور غريزي، ارزش و كرامت بنيادين انسان را به رسميت مي‌شناختند. به شكل مشابهي، در جامعه آنارشيستي، جايي كه نهادهاي قهري دولت، كليسا و سرمايه‌داري از ميان رفته‌اند، ادراك ذاتي مردم از عدالت اجتماعي و هم‌دلي، به صورت خودانگيخته‌اي نمود مي‌يابد و همگان سرانجام به آزادي، برابري و شكوفايي به مثابه موجوداتي انساني دست خواهند يافت. تعهد خود كروپتكين به آنارشيسم، بهترين شاهد برريشه‌هاي جدي انسان‌گرايانه آنارشيسم اوست. تكان‌دهنده‌ترين و تاثيرگذارترين نكته در خود -زيست‌نامه او، روايتي است كه از رشد هشياري اخلاقي‌اش به دست مي‌دهد. هيچ‌چيز علمي يا -بي‌گمان- طبيعي‌اي در تحول اين اشراف‌زاده روس، مالك چندين سرف و ملازم دربار تزار به دشمن تحولي محصول ستيز فكري و اخلاقي طولاني و دشواري بوده است.