هم‌زماني ذهن را به انديشه وامي‌دارد؛ هم‌زماني ديدار جهان بيروني و جهان دروني ماست. چيزي در دنياي بيروني رخ داده و دقيقاً با همان چيزي كه اكنون به آن نياز داريم تطبيق مي‌يابد و به ما نشان مي‌دهد ذات انسان و طبيعت دو روي يك سكه هستند. در طبيعت، هر فصل دقيقاً همان شرايطي را فراهم مي‌آورد كه زمين براي رشد و تكامل خود به آن نياز دارد. به همين ترتيب در زندگي انساني ما نيز دقيقاً همان چيزي را پيدا مي‌كنيم كه به آن نياز داريم و در نهايت به موجوداتي با آگاهي روان‌شناختي و معنوي تبديل مي‌شويم. در مسير تكامل، هم‌زماني در قالب نيروهاي امدادي بر ما عارض مي‌شود. به ما كمك مي‌كند خود را بيابيم و ما نيز به ديگران كمك مي‌كنيم تا خود را بيابند. بنابراين، هم‌زماني باعث مي‌شود سرنوشت و تقدير ما در جهاني كه روشنايي آن را پاياني نيست به سرمنزل مقصود خود برسد.