وات لبخند زدن مردم را ديده بود و فكر مي‌كرد مي‌داند كه اين كار چگونه انجام مي‌شود. و به اين حقيقت داشت كه لبخند وات، البته وقتي كه لبخند مي‌زد، مثلا، بيش از نيشخند يا خميازه، به لبخند شبيه بود. اما لبخند وات ناقص بود، چيزي كم داشت، و كساني كه براي اولين بار لبخندش را مي‌ديدند، و البته اكثر كساني كه لبخندش را مي‌ديدند براي اولين بار آن را مي‌ديدند، به شك مي‌افتادند كه وات قصد دارد دقيقا چه حالتي به چهره‌اش بدهد. از نظر خيلي‌ها لبخند او شبيه شكلك بود. وات خيلي كم و به ندرت از اين لبخند استفاده مي‌كرد.