وابي‌سابي مفهومي در زيبايي‌شناسيِ سنتيِ ژاپني است؛ جهان‎بيني‌اي بر پايه‌ي اعتقاد به ناپايداري و زودگذريِ جهان و پذيرش نقص‌ها. اين نوع تفکرِ زيبايي‌شناختي به‌عنوان يک نوع زيباييِ «ناپايدار، ناتمام» توصيف مي‌شود. «وابي» به معناي «ستايش و زيبا‌ديدن اندوه، فقر و سادگي»، و «سابي» به معناي «ستايش و زيباديدن پيري، کهنگي، تنهايي و دلتنگي» است. اين دو اصطلاح اغلب در کنار يکديگر و به‌صورت يک واژه (وابي‌سابي) به کار مي‌روند. تلاش بي‎امانِ ما براي رسيدن به پول، رابطه و موفقيت، اغلب به استرس، اضطراب و افسردگي منجر مي‎شود. اين‌جاست که وابي‌سابي ما را به کمي تعمل و تفکر دعوت مي‌کند. جوهره و اساس وابي‎سابي در پذيرش نواقصِ جهان است. وابي‎سابي سه واقعيت ساده را تصديق مي‎کند: هيچ‎چيز دوام نمي‌آورد، هيچ‎چيز تمام نشده است، و هيچ‎چيز کامل نيست. وابي‎سابي مفهومي که به زودگذربودن زيبايي، تغييرپذيربودن و ناکامل‎بودن طبيعت و ذات دنياي اطراف اشاره مي‌کند. فلسفه‎ي وابي‎سابي به ما مي‌گويد که براي لذت‌بردن از زندگي نبايد منتظر کامل‎شدن و بي‎نقص‎بودن آن باشيم، چرا که جهان زودگذرتر از آن است که بتوانيم بسياري از شرايط را دوباره تجربه کنيم. وابي: ستايش و زيبا ديدن اندوه، فقر و سادگي است سابي: ستايش و زيبا ديدن پيري، کهنگي، تنهايي و ... وابي سابي يعني درک مواهب زندگي ساده، آرام و طبيعي راز وابي سابي در اين نکته نهفته است که دنيا را از زاويه منطق، بلکه از دريچه احساسات قلبي ببينيم.