عاشق اين دنيا شدن به معني ناديده گرفتن رنج ـ چه رنج انسان‌ها و چه ساير موجودات ـ نيست. براي من عاشق دنيا شدن يعني شب به آسمان نگاه کنم و بگذارم ذهنم در برابر آن همه زيبايي و در ميان فاصله‌مان تا ستاره‌ها شنا کند، يعني بچه‌اي را که گريه مي‌کند بغل بگيرم، و در ماه جون درختان چنار را تماشا کنم که در حال برگ دادن‌اند. وقت‌هايي که قفسه سينه‌ام درد مي‌گيرد، نفسم تنگ مي‌شود و اشک توي چشم‌هام جمع مي‌شود، دلم مي‌خواهد ديگر از آن احساس دست بکشم.