نخستين دموکراسي به سه دليل خواندني است: 1-بررسي تطبيقي بين نخستين دموکراسي در يونان باستان و آمريکاي قرن بيست و يک از موارد کمياب است، به ويژه آن که پژوهشگرش آمريکايي تبار و استاد دانشگاه باشد و اين پژوهش را در فضاي مشترک بين فلسفه، تاريخ و تئاتر مطرح کند. 2- اين روزها، دموکراسي را صادراتي يا پديده‌اي اعطايي معرفي مي‌کنند، بي‌آنکه عرف جوامع را در نظر بگيرند؛ 3-صرف‌نظر از بحث مباني فلسفي، سياسي و اجتماعي دموکراسي، نويسنده بخش اعظم دموکراسي يونان باستان را حاصل آرمان تراژيک در ادبيات و آئين‌هاي نمايشي يونان باستان معرفي مي‌کند. ارسطو انسان را «حيواني سياسي شهرنشين» مي‌نامد، که در اينجا مراد او از politikon گرايش انسان به گروهي زيستن در «شهر» polis است. وودراف تاکيد مي‌کند اگر شهروندان درباره مفاهيم کليدي مرتبط با آرمان «شهروندي» و دموکراسي آگاهي نداشته باشند، حرکات سياسي تب‌آلود عرق سرد بر پيشاني مردم خواهد نشاند. او يقين دارد که اگر ملتي ادبياتي مبتني بر بحث آزاد دوسويه و دوديدي نداشته باشد، صرفا با بدل دموکراسي خودشان را فريب مي‌دهند. نخستين دموکراسي «ضيافت» وودراف است: ميهمانان، هومر، سولون، افلاطون، ارسطو، سقراط، سوفوکل، اريستوفان؛ مکان، آتن، سيراکيوس، آمريکا در زمان جنگ داخلي، ويتنام ، عراق و ...