فلک انسانیت مدرن در تقلای خود بینانه‌اش برای رسیدن به ثروت و قدرت خرد شده است. دنیا در سایه‌ی خودپسندی و وحشی‌گری، کورمال کورمال راهش را پیش می‌برد. دانش با عذاب‌وجدان به‌دست می‌آید و انسان‌ها فقط به هوای رسیدن به سود، سخاوت به‌خرج می‌دهند. شرق و غرب همچون دو اژدها که در دیگ جوشانی افتاده باشند، درهم می‌پیچند و بیهوده تقلا می‌کنند تا گوهر زندگی را بازیابند. ما دوباره به یک نوو وآ نیاز داریم تا این ویرانی عظیم را مرمت کند. ما چشم‌انتظار آواتار بزرگ هستیم. حال بیایید در این حین که به انتظار نشسته‌ایم، جرعه‌ای چای بنوشیم. درخشش عصرگاهی آفتاب روی بوته‌های بامبو می‌آرامد، فواره‌ها با سرخوشی می‌خروشند و زمزمه‌ی صنوبرها از دل قوری به‌گوش می‌رسد. بیایید رویای ناپدیدشدگی تدریجی را به تماشا بنشینیم و دمی بیش‌تر در این بلاهت زیبا بیاساییم.
