فلك انسانيت مدرن در تقلاي خود بينانه‌اش براي رسيدن به ثروت و قدرت خرد شده است. دنيا در سايه‌ي خودپسندي و وحشي‌گري، كورمال كورمال راهش را پيش مي‌برد. دانش با عذاب‌وجدان به‌دست مي‌آيد و انسان‌ها فقط به هواي رسيدن به سود، سخاوت به‌خرج مي‌دهند. شرق و غرب همچون دو اژدها كه در ديگ جوشاني افتاده باشند، درهم مي‌پيچند و بيهوده تقلا مي‌كنند تا گوهر زندگي را بازيابند. ما دوباره به يك نوو وآ نياز داريم تا اين ويراني عظيم را مرمت كند. ما چشم‌انتظار آواتار بزرگ هستيم. حال بياييد در اين حين كه به انتظار نشسته‌ايم، جرعه‌اي چاي بنوشيم. درخشش عصرگاهي آفتاب روي بوته‌هاي بامبو مي‌آرامد، فواره‌ها با سرخوشي مي‌خروشند و زمزمه‌ي صنوبرها از دل قوري به‌گوش مي‌رسد. بياييد روياي ناپديدشدگي تدريجي را به تماشا بنشينيم و دمي بيش‌تر در اين بلاهت زيبا بياساييم.