کتاب پیش رو اثری است درباره‌ی خطر نابودی فرهنگ بشر. رمانی که در لایه‌های زیرین خود نشان می‌دهد که کمونیسم و فاشیسم چه چهره‌ی کریهی داشته‌اند و دیکتاتوری و اساسا حکومت‌های توتالیتر چطور گام‌به‌گام و مرحله‌به‌مرحله سعی می‌کنند بر تمام جزئیات زندگی مردم نظارت داشته باشند. چطور انسان‌ها را به بردگی می‌برند و امید زندگی را از ایشان سلب می‌کنند تا به چیزی تبدیل شوند که همان روبات است. نبرد با سمندرها اگرچه در ظاهر رمانی علمی-تخیلی است، اما یک پیام ساده دارد: هرگز ناامید نشو و اجازه نده سایه‌ها مرگ نور را جشن بگیرند. برای شکست تمام تاریکی جهان، بارقه‌ای از نور کافی‌ست. «بعد از گذشت شصت‌و‌اندی سال از مرگ چاپِک، بحث‌ها، جنجال‌ها، احساس‌ها، اتهام‌ها و حسادت‌ها فراموش می‌شوند، اما اصل کار باقی می‌ماند. آثار بیشتری از او نسبت به بیشتر نویسنده‌های معاصرش در چکسلواکی باقی مانده است. اگرچه چاپِک قبل از هرچیز بهواسطهی نمایشنامه‌هایش به شهرت رسید، امروز به نظر می‌رسد با رمان‌ها و داستان‌هایش و حتی روزنامه‌نگاری‌اش بیشتر با خوانندگان صحبت می‌کند: مقاله‌های هوشمندانه‌اش درباره‌ی مشکلات روانی اروپا، نقش روشنفکران و روندهای خطرناکی که به تفکر توتالیتر منجر می‌شود، همچنین ستون‌های درخشان او درباره‌ی چیزهای روزمره و مردم عادی، علایق، سرگرمی‌ها و احساس‌های آن‌ها. در نهایت نتایج توانایی او در درک گرایش‌هایی در رفتار انسانی که تمدن ما را تهدید می‌کنند تا امروز جذاب باقی مانده است. برای مثال، نبرد با سمندرها، برای همیشه میان آن دسته از آثاری است که به‌سرعت مخاطب را جذب خود می‌کند و چیزی از این توانایی کاسته نشده است...» بخشی از مقاله‌ی ایوان کلیما در روزنامه‌ی نیویورک تایمز
