به نظرم، براي آن‌كه در حق زندگي ظلمي روا نداريم، بايد حساب روزهاي بچگي را جدا كنيم. آن سال‌ها سال‌هاي فراموش‌نشدني زندگي همه آدم‌ها هستند، روزهايي كه همه اطرافيان مثل شاخ شمشاد زنده و سرحال و سرپا بودند. كساني كه به آن‌ها عمو و خاله مي‌گفتيم حداكثر سن و سال امروز ما را داشتند. اگر باور نداري، خودت برو و ببين - همه آن خاله‌ها هنوز با اپل‌ها و فرهاي شش‌ماهه‌شان همان‌جا هستند، درست مثل يك خواب... شايد براي همين است كه هيچ‌وقت خواب بچگي‌هايم را نمي‌بينم. آخر به اين آساني كه نمي‌شود يك خواب را در خواب ديد.