ما پشت ميزنشين‌ها هرروز صبح سر کارمان مي‌رويم و روي همان صندلي هميشگي مي‌نشينيم و به مانيتور و در و ديوار اتاق‌مان چشم مي‌دوزيم. همه‌‌چيز يکنواخت است: رايانه‌مان، کاغذهايمان، و پنجره‌اي که به ديوار ساختمان روبه‌رو باز مي‌شود. گاهي احساس مي‌کنيم جز اين صحنه‌ي تکراري رابطه‌اي با دنياي واقعي نداريم؛ ما همان کساني هستيم که از دبيرستان به دانشگاه و سپس به اين اتاقک و ميز و صندلي هدايت شده‌ايم. تا اينجا تفاوتي با نويسنده‌گان اين کتاب و اغلب کارمندان اداري يا دانشگاهيِ ديگر نداريم. اما متيو کرافورد استاد فلسفه‌اي است که بعد از کار اداري روزمره‌اش پا به دنياي تازه‌اي مي‌گذارد؛ به تعميرگاه موتورسيکلت خودش پناه مي‌برد و مشغول تعمير موتورهاي فرسوده مي‌شود. او در اين کتاب از تجربه‌ي فلسفي‌اش در انجام کارهاي يدي حرف مي‌زند و ما را به سفري براي کشف کار معنادار و لذت‌بخش مي‌برد.