افلاطون نوشته است: «فضيلت‌ها را با تمرين به دست مي‌آوريم.» نمي‌توانيم «درست مانند بيماراني كه بادقت به دكترشان گوش مي‌كنند ولي هيچ‌يك از كارهايي كه به آن‌ها گفته است را انجام نمي‌دهند، به نظريه پناه ببريم». فلسفه كارآموزي است؛ مجموعه‌اي از تمرين‌هاي روزانه‌ي رواني و جسمي كه با انجام دادن آسان‌تر مي‌شود. فيلسوفان يوناني اغلب به‌عنوان استعاره از ورزش ژيمناستيك استفاده مي‌كردند: درست همان‌طور كه عضلات‌مان را با تكرار تمرينات قوي مي‌كنيم، «عضلات اخلاقي»مان را با تكرار تمرينات خاصي قوي مي‌كنيم. بعد از كارآموزي كافي به‌صورت طبيعي احساسي درست را در موقعيتي درست تجربه مي‌كنيم كار درست را انجام مي‌دهيم؛ فلسفه‌مان به «عادت» تبديل مي‌شود و به چيزي دست مي‌يابيم كه رواقيون آن را «جريان خوب زندگي» مي‌نامند.