نوشتن درباره لحظه‌هاي «عشق بازيافته»‌ ميان دو انسان در فيلم‌ها، داستان‌ها و نمايش‌نامه‌ها، مثل خالي كردن خود از احساسات شخصي‌اي است كه با لحظه لحظه آن‌ها زيسته‌اي و نگاه و احساساتت با آن‌ها رشد يافته. بازخواني و پيدايي آن‌ها ضمن توجه دادن دوباره، نوعي اشراف و گذر در خود نهفته دارد. بايد زمان مي‌گذشت تا بتواني از آن‌ها فاصله بگيري، آن‌ها را با هم مقايسه كني و به نتيجه‌اي درخور برسي. نتيجه‌اي كه براي اين قلم لااقل همچون كشفي است كه اميدوار است در اين كتاب بتواند آن را به سرانجامي برساند. اين تجمع احساس‌هاي فروخورده، بغض‌هاي فراموش‌شده و حسرت‌هاي سر باز كرده و توقع‌هاي برآورده نشده، نگاه‌هاي قدرنشناخته، تنهايي‌هاي مغرورانه و... جاي آن دارد كه بار ديگر مورد نگاه نزديك‌تر و همراه شدن دوباره قرار گيرد.