در مقدمه‌ي اثر مي خوانيم: «شعر حافظ خواننده را در مسير مستقيم يک انديشه يا عاطفه‌ي معين، خواه زميني و خواه آسماني هدايت نمي‌کند؛ او را در ميان حقيقت و واقعيت و بود و نمودهاي گوناگون اين دو سرگردان مي کند. کلام حافظ نه اسير حال و هواي عارفانه مي شود و نه تن به اسارت قيل و قال مفاهيم مادي و مجازي مي دهد. کلام او، چون خود انسان، انسان طبيعي، هم واجد بعد مادي و جسماني است و هم بعد الهي و روحاني. شرح شعر حافظ، مثل عشق از هر زبان که مي شنوي، نامکرر است.»