سهراب سپهری یکی از شاعران صاحب‌سبک معاصر است که زمینه‌ی معنایی شعر او نیز مثل سبکش در مقایسه با شاعران معاصرش تازگی دارد. او شاعری مردمی است، اما نه از آن جهت که مردمِ معاصرِ او از وضع سیاسی و اجتماعی و فقدان تساوی و آزادی رنج می‌برند، بلکه از جهت انسانیتی که اگرچه از طریق صنعت و تکنولوژی بسیار پیشرفت کرده است، اما روزبه‌روز در گرفتاری‌ها غرق، و در فقدان اخلاق و معنویت مستغرق شده است. سپهری در عصر غلبه‌ی صنعت و فاصله‌ها، از غیابِ سادگی‌ها و پاکی و صفای معنوی کودکیِ انسان و انسانِ کودک سخن می‌گوید و در عصرِ انسانِ تکنیکال، انسان کودک و زیبایی طبیعت را می‌ستاید. کتاب حاضر به نقد و تفسیر آثار این شاعر نام‌آشنای کشورمان اختصاص دارد.
