در مقدمه‌ی اثر می خوانیم: «شعر حافظ خواننده را در مسیر مستقیم یک اندیشه یا عاطفه‌ی معین، خواه زمینی و خواه آسمانی هدایت نمی‌کند؛ او را در میان حقیقت و واقعیت و بود و نمودهای گوناگون این دو سرگردان می کند. کلام حافظ نه اسیر حال و هوای عارفانه می شود و نه تن به اسارت قیل و قال مفاهیم مادی و مجازی می دهد. کلام او، چون خود انسان، انسان طبیعی، هم واجد بعد مادی و جسمانی است و هم بعد الهی و روحانی. شرح شعر حافظ، مثل عشق از هر زبان که می شنوی، نامکرر است.»
