يكي از ده‌ها ايرادي كه مي‌توان به مشكل سانسور - مميزي كتاب وارد دانست اين است كه زنجيره كار نشر نويسنده - به معناي هر چه در جاي و به هنگام خود - گسسته مي‌شود. مجموعه‌اي به ناشر سپرده مي‌شود و انگار بايد آن را به دست فراموشي سپرد تا زماني فرابرسد كه به حكم قضا و قدر، سنگ مانع از مسير انتشار كنار زده شود و توفيق عرضه بيابد. مدت زماني كه مي‌تواند كم يا بيش از ده سال باشد. بديهي است چنين كتابي انگار حلقه گم‌شده‌اي است كه چندي بعد يافته شده و ذهن نويسنده مي‌بايد خود را قانع كند كه اثر بازيافته در سلسله - زنجيره در جاي خود قرار خواهد گرفت. اين حكايت - نوشتارهاي عبور از خود هم از زمره چنان آثاري است كه به هنگام اقبال انتشار نيافت تا اين سال كه در آن‌ايم، يك‌هزار و سيصد و نود و هفت، و تقريبا نزديك به ده سال. اكنون چه توان گفت به جز اين كه از باب احترام به خواننده بيايد كه شرح حال اين وجيزه چنين بود!