تاريخ، تئاتر مواجهه‌ي قدرت و مقاومت است. قدرت، بازيگر اصلي اين تئاتر است: قدرتي كه گاه از طريق تبعيت از فرامين حاكم و متون مقدس و پذيرش بي‌چون و چراي اراده‌ي حاكم، خيره شدن توده‌ها در تاريكي و خاموشي خويش به شكوه و جلال قدرت حاكم (پيشامدرن)، گاه ديگر، از رهگذر شكل دادن به يك جامعه‌ي انضباطي كه در آن با وجود دموكراسي و آزادي، سازمان‌ها و موسسات شكل مي‌گيرند -سازمان‌هايي چون، مدرسه، بيمارستان، كارخانه، زندان و...- و از طريق آن‌ها اعمال قدرت مي‌شود و نظم و انضباطي بر جامعه حاكم مي‌گردد، و دانش، روابط جنسي، فرهنگ عامه و ساير ساز و كارهاي جامعه از طريق انضباطي ويژه توسط قدرت حاكمه سازمان‌دهي مي‌شود (مدرن)، و زماني ديگر، از رهگذر ايجاد جوامع كنترلي كه به ظاهر دموكراتيك‌تر هستند، و قادرند ساز و كارهاي سلطه را از طريق شبكه‌هاي انعطاف‌پذير و پرتوساني كه به راحتي قابل شناسايي نيستند، و در حوزه‌هاي خارج از سازمان‌هاي تعريف‌شده واقع گرديده‌اند، به درون مغز و بدن شهروندان نفوذ دهند (پسامدرن) اعمال گرديده است.