تو هم مي‌تواني من را مانند دوستان صميمي‌ام قرمز صدا كني؛ اما مردم محله خيلي وقت است كه به من مي‌گويند: درخت آرزوها. دليلش برمي‌گردد به گذشته‌هاي دور؛ موقعي كه من يك بذز ريزه ميزه بودم با كلي اميد و آرزو... حالا مردم از همه جاي شهر مي‌آيند تا من را با تكه‌هاي كاغذ، برچسب، پارچه، كاموا و حتي گاهي جورايب ورزشي تزئين كنند. هر كدام ازاين هديه‌ها نشانه‌ي يك روياست؛ يك آرزو، يك اشتياق. فرقي هم ندارد كه ساده گره مي‌زنند يا پاپيوني، يا اينكه فقط لابه‌لاي شاخه‌هايم پرتش مي‌كنند: همه‌شان اميد هستند؛ اميد به چيزي بهتر.