آن‌ها از اول بچه‌هاي راه‌آهن نبودند. تصور نمي‌كنم كه تا آن موقع به راه‌آهن هيچ فكري هم كرده بودند، جز اين‌كه آن را وسيله‌اي براي رسيدن به ماكسيلين و كوك، پانتوميم، باغ‌وحش و مادام تسو بدانند. آن‌ها فقط بچه‌هايي عادي بودند كه با پدر و مادرشان در يك خانه‌ي ييلاقي معمولي با نماي آجر قرمز زندگي مي‌كردند. خانه‌اي كه در جلويي آن شيشه‌ي رنگين داشت و يك راهروي آجرفرش كه اتاق ناهارخوري به حساب مي‌آمد و يك حمام با آب سرد و گرم و زنگ‌هاي برقي، پنجره‌هايي به سبك فرانسوي و يك رنگ سفيد و گران قيمت.