نوولاي خون پرنده چهارمين اثر مائده مرتضوي است، نويسنده و روزنامه‌نگاري فعال. او پس از رمان کابوس‌هاي درخت پرتقال جهان روايي خود را بيش از پيش به سوي کيفيتي از رئاليسم جادويي برد که در آن مخاطب با رخ‌دادهايي مواجه مي‌شود که در نهايت قرار است مسيري باشند به رهايي. شخصيت اصلي داستان دختري جوان است که سوگ‌هايي متعدد و متوالي را تجربه مي‌کند و مي‌کوشد به شيوه‌ي خاص خودش با مسأله‌ي فقدان مواجه شود. داستان با صحنه‌ي مرگ مادر آغاز مي‌شود که در کنار تراژيک بودن، تناقضات بسياري را در ذهن دختر برمي‌انگيزد. مرگ در سنين کودکي براي قهرمان داستان پديده‌اي برگشت‌پذير به نظر مي‌آيد. او فکر مي‌کند مادرش در خوابي عميق فرورفته و دخترک با دست کشيدن به ابروهاي مادر مي‌تواند از خواب بيدارش کند. سوگواري دايي‌ و جمعي که به خانه مي‌آيند، به‌تدريج اين دختر را وارد فرآيند تازه‌اي از فقدان مي‌کند که مرگ مادر آغازگر آن است.