وحشتناک بود، جيغ بلند و وحشتناک يک زن. هنري دويد بيرون و من هم تلوتلوخوران از تختم خارج شدم و دنبالش دويدم. راهرو را رد کرديم و دور زديم به سمت جلوي خانه در اتاق عمويم باز بود و صداي جيغ از آنجا مي آمد. وقتي به اتاق رسيديم، گلوريا با موهاي باز و سرووضعى آشفته با لباس خواب ارغواني روشن توي درگاه ظاهر شد. جيغ هايش قطع شد و هنري را چنگ زد و با نفس هاي بريده بريده گفت: «مرده! کشتنش! ويکتور رو کشتن!» پي. دي. جيمز به رمان جنايي-معمايي، که دوره اوجش در «عصر طلايي» دهه بيست و سي بود، عمق احساسي و پيچيدگي اخلاقي و رواني داد و عصر طلايي ديگري به آن بخشيد. او در داستان هاي کوتاهش، با خصوصياتي که اين ژانر را به طرز اعتيادآوري محبوب کرده است بازي مي کند. صفحات اين کتاب پر است از شرکاي جرم مضطرب، شاهدان معذب قتل ها، قاتلي باخواب هاي آشفته و جنايتي که خاطرات سرکوب شده آن دوباره از اعماق ذهن سر برمي آورد.