گفت: «مردمان باستان معتقد بودند گربه‌ها نُه روح دارند، چون خودشان با يک‌ روح نمي‌توانستند در برابر بيماري‌ها و فجايع طبيعي مقاومت کنند؛ همين که به آن‌ها مبتلا مي‌شدند، زود مي‌مردند ولي گربه‌ها در مقابل بيش‌تر آن فجايع مقاومت کرده‌اند و تا امروز مانده‌اند. انسان با تمام نيروها و ادياني که به آن‌ها ايمان داشته است، فقط دو روح دارد: يکي که متعلق به اين دنياست و شکي در آن نيست، ديگري هم که اديان باور دارند دوباره زنده مي‌شود، شبهه‌ناک است. علاوه بر اين‌ها گربه هميشه هنگام سقوط با پا روي زمين مي‌افتد، ولي آدم با همه‌ي زواياي اعضاي بدنش مي‌افتد. اگر نُه بار گربه‌اي را از آپارتماني پايين بيندازيد، هر نُه بار خودش را روي پا نگه مي‌دارد و شايد بار نُهم بميرد، ولي آدمي فقط يک بار مي‌تواند مقاومت کند و معلوم هم نيست به کدام سو و چگونه روي زمين مي‌افتد، اما چيزي که معلوم است اين است که به احتمال بسيار زياد مي‌ميرد.» گفتم: «به نظر مي‌آيد يک روح هم براي آدمي زياد باشد.» «چرا؟» «چون زندگي آسان نيست.»