حتا جواناني كه دوران درخشش تقوايي را به ياد ندارند هم، با ديدن برخي از آثار گذشته و حال وي، اذعان دارند كه او سينماگري مهم و تاثيرگذار است. احترامي كه سينمادوستان و سينماگران ايراني براي تقوايي قايل‌اند، براي برخي از هم‌نسلانش كم و بيش رشك‌برانگيز است. و چقدر سينماي اين سال‌هاي ايران به وجود كساني همچون او نيازمند بوده و هست. خودش مي‌گويد از دوران جنيني فيلم‌ساز بوده. اين حرف خيلي عجيب و فراواقع‌گرايانه است. اما، براي ادعايش توجيهي قابل قبول دارد. يك جنوبي تنها، چگونه به يكي از مهم‌ترين سينماگران روزگار ما بدل شد؟ شانس تاريخي يا تلاش طاقت‌فرساي خودش، كدام يك سهم بيشتري در اين ماجرا دارند؟ كسي را نمي‌شناسيم كه شيفته سينما باشد و تقوايي و آثارش را ستايش نكند. كتاب حاضر مي‌كوشد از طريق گفتگويي خواندني و پر نكته، زير و بم زندگي هنري وي را طي چهل و اندي سال در معرض قضاوت خواننده قرار دهد.