کانت دائما تکرار می‌کرد که آرزو دارد به دانشجویان خود نه یک فلسفه، بلکه چگونگی فلسفی اندیشیدن را بیاموزید. پس نباید توجه ما به گذشته یعنی (بازگشت به کانت ) ، بلکه باید به جلو، به اجتماع انسانی بهتر معطوف گردد؛ در چنین صورتی است که می‌توانیم چهره‌ی امانوئول کانت را در پرتو روشنایی راستین آن و اهمیت زنده و واقعی‌اش برای اکنون و آینده مشاهده کنیم . آن‌گاه او خود را به عنوان یکی از متفکران بزرگ به ما خواهد نمود که نخستین گام‌های دشوار را از پیچ و خم جنگل برداشت و راهی را باز کرد که ما هنوز در آن رهسپاریم . هنگامی که ما اشیاء را در پرتو این روشنایی می‌بینیم و توجه‌مان را به آینده‌ی اجتماع انسانی معطوف می‌کنیم، آن‌گاه در کنار سیمای عظیم کانت ، چهره‌ی بسیاری از مشاهیر فلسفی سال‌های اخیر از نظر ما رنگ خواهد باخت. زیرا نظریه‌ای که هدفش رهایی انسان و تحقق یک اجتماع راستین نباشد سزاوار نام فلسفه نیست.
