گداي كور «مسيحيت» حرف مي‌زند و گفتار گناه‌كار ـ قديس را (هم‌چون دوتايي‌هاي ديگر مردم ـ دولت و بنده ـ ارباب) گفتار قدرت مي‌داند. قديس تا زماني «قديس» است كه گناه‌كار «گناه‌كار» باشد. (آن‌چنان كه ارباب تا زماني «ارباب» است كه بنده «بنده» باشد.) هرچه گناه‌كار بيشتر در جايگاه گناه‌كاري‌اش فرو برود، قديس نيز محكم‌تر بر مسند قديسي‌اش تكيه خواهد زد. قديس علاقه‌اي به دست شستن گناه‌كار از گناهانش ندارد، چرا كه در آن صورت اوست كه جايگاه والايش را از دست خواهد داد.