نمایشنامه‌ای که پیش روی شماست، جزو متونی است که تراژدی کمدی خوانده می‌شود؛ به بیان ساده‌تر یک کمدی سیاه. اشتباه نکنید، کار از جنس بکت و چخوف و مامت نیست. از زبان استعاره هم‌چون نویسندگان قبل از خود سود نمی‌برد و همین موضوع ارتباط با متن را ساده می‌کند. تا جایی که می‌شود در نگاه اول گفت متنی سطحی است؛ اما روایتی است وحشتناک درباره رابطه‌های موجود در یک خانواده؛ یا بهتر است بگویم بی‌‌رحمی افراد نسبت به هم . شاید هوشمندی نویسنده در همین ترکیب باشد. ترکیب آدم‌های زیاد، برای ایجاد برد و بعد در داستان. خب، ما در دستمان چه داریم؟ نمایشی که اجرایش بیش از سه ساعت به طول می‌انجامد، حداقل با هشت شخصیت محوری مواجه هستیم.نمایشنامه‌ای داریم زنده، پویا و سرشار از انرژی‌ای که در هر خط از متن قابل لمس است....
