هيچ‌جا در امان نيستي حتي کنار سايه‌ي کج افتاده بر زمين روي گيسوان فرش نه، روي يک تکه موکت بي‌مقدار که هرکسي ورود مي‌کند چپ چپ به آن نگاه مي‌اندازد و خنده غنچه‌ي پژمرده مي‌شود روي لب و دهان و دو گونه‌اش. هيچ مکاني در امان نخواهي بود اي با غروب پيوند عمر گرفته و از آفتاب فاصله تو راز خلقت يک شاخسار بدون برگ در تنهايي خودت هستي و شايد کسي از حسرت به تو حسادت کند برار اما تو خودت هستي بايد خودت باشي