سالانه مبالغ هنگفتي صرف ساختن دورهمي‌هاي راديويي، تلويزيوني و سينمايي مي‌شود تا از مجاري رسمي، اميد و شادي را به جامعه تزريق كنند و معمولا قريب به اتفاق اين برنامه‌ها جز پر كردن جيب عمله‌هاي لودگي، نتيجه ديگري ندارند. علت اين امر را نه در خنده‌هاي جعلي و كيفيت نازل بر برنامه‌ها، كه در بطن خود خنده بايد جست: نيروي ويران‌گري در اين واكنش طبيعي بدن كه با مهار زدنش شادكامي به جامعه‌ي افسرده‌ و ترس خورده باز نمي‌گردد. كاترين فروزه، استاد فلسفه و دين دانشگاه كلگري كانادا و مدرس فلسفه‌ي تطبيقي، فلسفه‌ي فمنيستي و فلسفه‌ي سياسي، در اين كتاب، غرب تا شرق فلسفه را در جست‌وجوي اين نيروي ويرانگر مي‌كاود. نيرويي كه خنده‌ را به دشمن هرگونه مرجعيت و سلسله‌مراتب مبدل مي‌سازد. به همين علت، او بر كار فيلسوفان و مكاتبي تمركز مي‌كند كه مرجعيت‌ها را به پرسش مي‌گيرند: از نيچه و كيركگور گرفته تا حكمت چين باستان و آيين بوديسم.