تي‌يري ساندر، با اين اثر، برنده جايزه گنکور 1924 شد. ساندر روايت‌گر عشق در بحبوحه جنگ است. او روان انسان‌هايي را زير بمب و موشک و خمپاره روايت مي‌کند و رنج‌هاي عميق انساني را در دل داستاني بيان مي‌کند که بياني شيوا و رسا و البته فاخر و ادبي دارد. ساندر به دهه‌هاي دور تعلق دارد، ولي انگار ضمير انسان‌هاي زنده امروز را مي‌کاود. به نظر مي‌رسيد خيلي از ما، بر‌خلاف ميل باطني‌مان، از جنگ جان به در برده بوديم. از خود مي‌پرسيديم چرا نمرده‌ايم، وقتي شاهد مرگ آن‌همه همرزم در اطراف خود هستيم. ديگر از چيزي حيرت نمي‌کرديم. انگار مسخ شده بوديم. زندگي… مرگ… ديگر در پي يافتن مفهومي منطقي در اين کلمات نبودم.