كاش مي‌شد هر چيز كاملي را به اين شكلي دو نيم كرد. كاش هر كسي مي‌توانست از اين قلب تنگ و بيهوده‌اش بيرون بيايد. وقتي كامل بودم، همه چيز برايم طبيعي، درهم و برهم و احمقانه بود. مثل هوا، گمان مي‌كردم همه چيز را مي‌بينم، ولي جز پوسته سطحي آن، چيزي را نمي‌ديدم. اگر روزي نيمي از خودت شدي، كه اميدوارم اين‌طور بشود، چون بچه هستي، چيزهايي را درك خواهي كرد كه فراتر از هوشمندي مغزهاي كامل است. تو نيمي از خودت و دنيا را از دست خواهي داد. ولي نيمه ديگرت هزاران بار ژرف‌نگرتر و ارزشمندتر خواهد شد. تو هم آرزو خواهي كرد همه چيز مثل خودت دو نيم و لت و پار باشد، چون زيبايي، خرد و عدالت فقط در چيزي وجود دارد كه قطعه فطعه شده است.