در اين كتاب اگر چه به پيروي از مكتبي عرفاني از نبوغ به معناي خداي دروني ياد كرده‌ام، بيشتر به معني اين كلمه در مكاتب روم باستان نظر داشته‌ام كه واضع دو مفهوم نبوغ و اتوريه (مرجع يا مصدر امر) بودند.