هر چي هستيم و مي‌شنويم به همان خشت اول، يعني به كودكي، ريط دارد. كودكي يعني پشت صحنه‌ي زندگي. در پشت صحنه تمرين كرده‌ايم، ياد گرفته‌ايم، مشاهده كرده‌ايم، كارگرداني شده‌ايم، چهره‌پردازي شده‌ايم، و حالا روي صحنه در بزرگ‌سالي به ايفاي نقش مي‌پردازيم كه آموخته بوديمش. آن‌چه روي صحنه از ما سر مي‌زند هماني است كه در متن نوشته شده بود، متني كه جلومان گذاشته بودند تا بخوانيم و اجراش كنيم. وقتي پشت صحنه آرام و آسوده نباشيد تمركز بازيگر روي صحنه به هم خواهد خورد. ”بزرگ بشي يادت ميره“ فقط فريب لحظه‌اي است و حقيقت چنداني ندارد.