سِيدي ون روي کاغذ هيچ عيب‌ونقصي ندارد؛ دانش‌آموز ممتاز است و همه از همکلاسي‌بودن با او خوشحال هستند، ولي رازش اين است که اعصاب‌خردي‌هايش را در پيش‌نويس ايميل‌هايش مي‌نويسد. بيشتر اين يادداشت‌ها خطاب به جوليوس گانگ است که هميشه انگار با او پدرکشتگي داشته. سيدي بدون نگراني و ملاحظه ايميل‌هايش را مي‌نويسد، چون قرار نيست کسي آن‌ها را بخواند. تا اينکه يک نفر همه‌ي اين پيش‌نويس‌ها را ارسال مي‌کند... شما هم تأييدطلبيد؟ هميشه دنبال راضي‌کردن ديگرانيد؟ هميشه خودتان را مجبور مي‌کنيد جلوي بقيه لبخند بزنيد؟ اگر جوابتان مثبت است، قهرمان کاش نامه‌هايم به دستت نرسد را حسابي درک مي‌کنيد.