اين‌كه فلسفه پراكسيس به خود شيوه‌اي تاريخي‌گرا مي‌نگرد، يعني به عنوان مرحله‌اي گذرا از انديشه‌ فلسفي، نه تنها به طور ضمني در تمام نظام آن مندرج است، بلكه در اين تز مشهور ماركس نيز صراحت كامل دارد كه پيشرفت تاريخي در يك نقطه‌ي مشخص با گذار از قلمروي ضرورت به قلمروي آزادي شناخته خواهد شد. تمام فلسفه‌هاي تاكنون موجود (نظام‌هاي فلسفي) نمودهايي از تضادهايي دروني بوده‌اند كه جامعه را دچار شكاف مي‌كنند. اما هر نظام فلسفي‌اي به خودي خود بيان آگاهانه اين تضادها نبوده‌ است، زيرا اين بيان را تنها مجموعه نظام‌هاي فلسفي در تعارض با يكديگر مي‌توانندفراهم آورند.