هزاران سال پيش از آنکه داستايفسکي و فرويد به اهميت نگريستن در آينه اشاره کنند، پيروان آيين شينتو در معابدشان در سرزمين خورشيد تابان چيزي جز آينه قرار نمي‌دادند. و اين يگانه سنت آييني است که هيچ دستورالعمل مشخصي براي سير انسان به سوي کمال ندارد و هر آنچه دارد متکي بر انديشه و فلسفه‌اش است. گويي صرف نگريستن در آينه‌ خود انسان را به انديشيدن وا مي‌دارد و راه را به او نشان مي‌دهد. در حقيقت هم اين‌گونه است، در خود نگريستن و از دريچه‌ي چشمي ديگر در خود دقيق‌شدن نقاط قوت و ضعف را نشانمان خواهد داد. شينتويسم باور دارد خدايان بي‌شمارند و هر انسان طبيعت‌نگري امکان رسيدن به مقام خدايي را دارد؛ همان خدايي که آن‌ها کامي مي‌نامندش. مطالعه‌ي اين کتاب نشانمان مي‌دهد که چقدر در اين زمانه، آينه‌دار اندک شده است.