در حاشيه جهاني كه به آستانه ظرفيت خود براي زندگي انسان‌ها در كنار هم و سهيم شدن زندگي با طبيعت نزديك مي‌شد، افرادي دوباره گرد هم آمدند تا اشكال نويني از ما بودن، مردم بودن، را تجربه كنند. در آغاز تعدادي اندك بودند، صدها تن به آنها پيوستند، سپس شبكه‌اي از هزاران تن ايجاد شد و آنگاه ميليون‌ها تن با صداها و تمناي دروني‌شان براي اميد از آنها حمايت كردند.