بسياري از منتقدان، سونات اشباح را از مهيج‌ترين نمايشنامه‌هاي مدرن جهان دانسته‌اند، نمايشنامه‌اي يكپارچه و متحد، متشكل از يك مخلوط همگن از ماده و ذهن انسان. استريندبرگ در اين نمايشنامه به دنبال تصوير كردن دنياي روياها بود، جايي كه روح‌ها و انسان‌ها در كنار هم در منظر چشم تماشاگر نفس مي‌كشند و از هم تاثير مي‌گيرند؛ اما در اين جهان رويايي هزار رنگ، تنها واقعيت و حقيقت ممكن، مرگ است. وقتي همه پرده‌ها فرو مي‌افتد و ديگر چيزي براي عيان كردن و رسوا شدن باقي نمي‌ماند، مرگ تنها پناه و پناهگاه آدم‌هاي جهان نمايشي استريندبرگ است، مرگي كه خود رهايي دل‌پذير است...