براي تشخيص ميزان احتمال پيش‌رفت يا رشد يا توسعه‌ي يك كشور يا جامعه، معمولأ، به سه عامل توجه مي‌شود: منابع و مواهب طبيعي، صحت و اتفان برنامه‌ريزي‌هاي اقتصادي كلان، و سلامت نظام سياسي. مدعاي اين كتاب اين است كه به عامل چهارم‌اي نيز بايد توجه كرد كه اگر از هر يك از سه عامل پيش گفته مهم‌تر نباشد، باري، بي‌اهميت‌تر نيست، و آن فرهنگ دروني شهروندان آن كشور يا جامعه است، يعني باورها، احساسات و عواطف، و خواسته‌ها و آرمان‌هاي آنان.