جيمز افرادي را که زندگي را بي‌معنا مي‌دانند، داراي «روان ناخوش» مي‌داند. کاگ معتقد است که جيمز، همچون آينه‌ي تمام‌نماي روان‌ناخوش‌ها، نشان مي‌دهد که چگونه به‌کمک تجربيات او مي‌توان به «ذهنيت سالم» دست يافت. ذهنيت سالم ذهنيتي است که زندگي را خاتمه‌نيافته، پويا و اميدبخش مي‌داند و درعين‌حال به خطرات نيز نگاهي واقع‌بينانه دارد. در واقع کليت عمل‌گرايي جيمز، يعني قضاوت حقايق بر مبناي پيامدهاي عملي‌شان در زندگي، پادزهري عملي براي بحران‌هاي معناداري است که ما را تهديد به نابودي در آينده يا اکنون مي‌کنند. در طول اين مسير، کاگ هم توصيف تأثيرگذاري از بهبود مداوم زندگي‌اش با آموزه‌هاي جيمز ارائه مي‌کند.