آنچه در شرح اورستيا خواهيم ديد تقابل عاطفه و عقل است. دريفوس عقل را سرد و کلي و منتزع و منفصل مي انگارد و آن را به نظاره گري ربط مي‌دهد. در مقابل، عاطفه گرم و جزئي و انضمامي و درگير است و به استغراق در هستي پيوند ميخورد. اما اين امر به معناي تأييد بي‌چون و چراي عاطفه نيست. دريفوس با عواطفي مانند خشم و انتقام بر سر مهر نيست و حيات وقف اين حال وجودي را حياتي تنکمايه مي‌خواند. ولي برتري عاطفه بر عقل، دست کم در تفسير دريفوس، اين است که سويه‌هاي سياه عاطفه را مي‌توان از راه مهر پروردگي پوئسيس چاره کرد.